رسیدگی به فقرا
حمید از زمره ی بندگان مومنی بود بود که امام موسی بن جعفر (ع) در باره آن ها می فرمایند :                                                                                                                               خداوند متعال بر روی زمین بندگانی دارد که در جهت رفع حاجات مردم تلاش می نمایند آن ها در روز قیامت از هر خوف و هراسی ایمنند .و هرکه قلب مومنی را مسرور نماید ، خداوند در روز قیامت دل اورا شاد می نماید.وی به کمک به فقرا و مستمندان اهمیت ویژه ای می داد به فقراء محله به طور مرتب رسیدگی می کرد . از غذایی که خود می خورد ، به آنها می خوراند و از لباس هایی که خود می پوشید ، آن ها را می پوشاند . حمید با آنها رفتاری مهربان و دوستانه داشت و این طور نبود که انفاق و بخشش وی ، رگه هایی از تحقیر و ریا با خود داشته باشد . به همین دلیل آن ها نیز خود را با حمید دوست و رفیق می دانستند و درد دلها و کمبود های خویش را با وی در میان می نهادند . حمید نیز متواضعانه به سخنان آنها گوش فرا می داد و پس از آن با جدیت و تلاش به رفع مشکل شان همت می گماشت . خانواده وی در مورد این خصوصیت حمید اظهار می دارند :”او فقرای محل را به منزل می آورد و در خانه از آن ها پذیرایی می نمود ، و این طور نبود که با وضع حقارت آمیزی در کوچه ها به آن ها غذا بدهد . می گفت : گرچه این ها ظاهری آلوده و نامتناسب دارند ولی بنده ی خداهستند و از فقر و نداری این چنین شده اند.”

گمنامی و اخلاص
فمن کان یر جو لقاء ربه فلیعمل عملا صالحا ولایشرک بعباده ربه احدا (سوره کهف)

حمید عاشق پروردگار و شیفته ملاقات با وی بود و بدین لحاظ عمر کوتاه خود را همه در انجام برترین اعمال صالح قیام و انقلاب به منظور استقرار حکومت الهی و مبارزه با دشمنان و دفاع از کیان اسلام و انقلاب حیات بخش آن سپری نمود و با خالص کردن دل و اندیشه خود برای خدا بر دفتر این همه تلاش و مبارزه مهر قبولی و تضمین می زد و با آن بینش تیز و معنوی خویش راه عملی اخلاص را یافته بود کاهش آرزوهای نفسانی ، قطع وابستگی به دنیا و زیور های آن و توجه صرف به آخرت و ارزش های الهی .                                                                                                                     حمید با ممارست بر این امور که راه تداخل شرک را بر اعمال آدمی می بندند ، نفس خود را مقهور اراده و همت خویش نموده و آن را تنها به راهی که خود می خواست – همان یکرنگی و اخلاص عمل برای خدا- رهنمون می ساخت . او به شدت از مطرح کردن خود پرهیز می نمود ، به گونه ای که برای اکثریت نزدیکان جز در جلوه ها وحرکات ظاهری ناشناخته ماند . با آن که از آغاز جنگ در محور های مختلف عملیاتی حضور داشت و سلحشورانه مبارزه کرد وشجاعت های خارق العاده ای از خود نشان داده بود ، اما هیچگاه جز در مواقع ضرورت ،از خود سخن نمی گفت و همه ی پیروزی ها را از خدا می دانست و به او منتسب می نمود .

انس با قرآن حمید به قرآن و آیات الهی آن عشق می ورزید و رابطه و و پیوند خویش را با آن به طور مستمر حفظ می کرد . قلب روشن خود را با قرائت آیات نورانی آن جلایی تازه می داد و و اندیشه اش را با الهام گرفت از آیات حیات بخش آن ، ثبات و قوام می بخشید . پیش از خروج از منزل ، چند سطری از آیات قرآن مطالعه و آنگاه با قلبی آسوده و اندیشه ای تابناک به دنبال وظایف روزانه از منزل خارج می شد . قبل از پیروزی انقلاب ، به عنوان مسئول جلسه قرآن مسجد محل ، جوانان محل را گرد هم آورده و با توشه گیری از آیات انقلاب ساز قرآن ، علیه رژیم دست نشانده شاه تهییج می کرد در طول جنگ نیز حضور وی در جلسات قرائت قرآن مساجد شهر و یا پادگان کرخه ، حضور مشهود وی تقریبا همیشگی بود . قرآن را با صوتی حزین و دلنشین تلاوت می کرد ، به گونه ای که هر شنونده ای را مجذوب و شیفته خود می ساخت . وقتی که به قرائت قرآن مشغول بود ، ذهن و فکرش به گونه ای در معانی آیات الهی مغروق می شد که گویی هیچکس را نمی شناسد و یا اصولا در آن محیط هیچ موجود زنده ای را در اطراف خود نمی بیند تا وی را از توجه کامل به قرآن باز دارد . زمانی که به اقتضای موقعیت در محور های عملیاتی مستقر بودند ، افراد چادر فرماندهی را به حفظ آیات جهاد قرآن ترغیب می نمود و هر روز صبح به طور مرتب ، تکلیف روز پیش را از آن ها می خواست و خود نیز چون آنان آیاتی را که از حفظ کرده بود قرائت می نمود . پس از قرآن شیفته نهج البلاغه مولا علی (ع) بود و در هر زمانی که فرصت می یافت با این کتاب گرانقدر که به گفته بزرگان از کلام الهی فروتر و از آثار انسانی فراتر است ، خلوت می نمود .یکی از هم سنگران حمید در این باره چنین می گوید :”هر روزاول صبح ایشان را بر فراز تپه های پر خاطره محور عملیاتی کرخه مشاهده می کردیم که نهج البلاغه را در دست دارد و محو کلام مولاست .به گفته هایش که دقیق می شدیم رایحه مولایمان امیر المومنین(ع) را می داد.”